هنر آوانگارد

 كانال تلگرام : نقاشي انتزاعي   @Abstract_painting

در هنر نقاشی باید تصویری را خلق کرد که در دنیایی واقعیت یافت نمیشود. 

در غیر این صورت تصویری که کشیده شده هنر باطل است.

نقاشی باید حاصل دغدغه های ذهنی هنرمند باشد. نه تصویری فانتزی از طبیعت.

آن چیزی که هست ، هست نیازی به نقاشی ندارد.

ما آن امری را بتصویر میکشیم که نیست.

هنر در دوران‌ معاصر به‌ پیدایی‌ نوعی‌ هرج‌ و مرج‌ در تعریف‌ آثار هنری‌ انجامید. چه‌ بسا تابلو‌ نقاشی‌ از دید یک‌ ناظر زیبا تلقی‌ می‌شد و از دید ناظر دیگر زیبا نبود. در نتیجة‌ هرج‌ و مرج‌ در معنای‌ زیبایی‌ و هنر، در قرن‌ بیستم‌ مکتبی‌ شکل‌ گرفت‌ که‌ تعریف‌ فوق العاده‌ باز و عامّی‌ برای‌ هنر ارائه‌ کرد که‌ در پرتو آن‌، بسیاری‌ از آثار پدید آمده‌ که‌ در تعاریف‌ دیگر، هنر تلقی‌ نمی‌شدند، اثر هنری‌ نام‌ گرفتند.

ویژگی‌ ذاتی‌ در هنر، بیان‌ و انتقال‌ احساسات‌ درونی‌ هنرمند به‌ مخاطب‌ است‌. به‌ عبارت‌ دیگر، یک‌ اثر هنگامی‌ اثر هنری‌ است‌ که‌ احساسات‌ هنرمند را به‌ مخاطبان‌ انتقال‌ دهد. اگر این‌ ویژگی‌ در یک‌ اثر وجود نداشته‌ باشد نمی‌توان‌ آن را اثر هنری‌ نامید؛ بنابراین،‌ بنیاد و بنیان‌ هنر بر سرایت‌ احساسات‌ از هنرمند به‌ مخاطب‌ بنا نهاده‌ شده‌ است‌.

دو گرایش گسترده و متمایز در آفرینش هنرهای انتزاعی در خور توجه است: تقلیل و تبدیل نمودهای طبیعی به فرم های بسیار ساده شده و ساخت اشیاء هنری از فرم های غیر باز نما و اغلب هندسی. در این شیوه هنری جوهر و عصاره ی موضوع به صورتی خلاصه و ساده شده ارائه می شود و تأکید آن بر ترکیب بندی است.

انتزاع به معنی چیزی جدا شده از طبیعت و جدا کردن است. که این تعریف کاملا با عکاسی که الزاما واقع گرا و شکل نماست در تضاد است. اما دو رویکرد به انتزاع در عکاسی شناخته شده است: ۱) اغراق در یک ویژگی منفرد مانند شکل یا بافت موضوع. ۲) نماهای نزدیک از موضوع، کج نمایی و نورپردازی تا جایی که موضوع تغییر شکل داده و قابل تشخیص نباشد.

واژه انتزاعی در مورد هنری که از طبیعت شبیه سازی نمی کند، از اینجا سرچشمه می گیرد که این واژه را در توصیف تمام هنرهایی به کار برده اند که موضوعشان در درجه دوم اهمیت قرار داشته و یا گژنمایی شده است تا بدینوسیله بر ابزار تجسمی یا بیانی تاکید شود.این اصطلاح گاهی در توصیف آثار فوویستی و که موضوع بر آنها غالب نیست و گروهی از نقاشی های ک.بیستی به کابرده می شود و تا زمانیکه که آثاری از موضوع در نقاشی قابل تشخیص باشد نمی توان عبارت انتزاع را به راحتی به کار برد. کوبیسم، همچنان که دیدیم می تواند در مسیر انتزاع قرار گیرد، ولی فی نفسه هنر انتزاعی نیست.

اثر هنری زمانی خلق میشود که هنرمند بر مسائل پیرامونی خود آگاهی کامل داشته باشد. 

هنر انتزاعی از این جهت نسبت به دیگر سبک ها برتری دارد که هنرمند انتزاعگرا ناآگاه به بحث های اجتماعی ، روانشناسی و فلسفی نیست.

هنرمند رئالگرا فقط تکنیک نقاشی که نزد استاد خود آموخته را عینیا روی بوم اجرا میکند. ترکیب بندی، رنگ، سایه گذاری فراق از درک هنری یک صحنه بی جان را بی جان بتصویر میکشد.

آیا این اثر معنی دارد؟

آیا این اثر عمق دارد؟

هدف از نقاشی چیست؟ 

هر انسانی بعداز  یک سال تمرین میتواند یک سیب را مانند خود سیب نقاشی کند. 

ولی برای درک و اجرای یک اثر انتزاعی تاثیر گذار نیاز به درک کافی نسبت به مسائل اجتماعی است. که این مستلزم نگاه متفاوت نسبت به دیگران است.

آثار رئالیستی زیبا هستند پس در همان موزه ها بمانند جامعه ما نیاز به سبک های جدید دارد.

از دید آدورنو: اثر هنری آوانگارد تنها شکل حقیقی بیان شرایط امروزی حاکم بر جهان است.

ما اثر هنری آوانگارد را غیر ارگانیک میدانیم در اثر ارگانیک اصل ساختاری حاکم نقش اجزا را تعیین میکند. 

اما در اثر آوانگارد اجزا از استقلال چشمگیری در برابر کل برخوردارند.

آدورنو هنر آوانگارد را هنر حقیقی در جامعه ی سرمایه داری میداند. 

هنر آوانگارد اعتراضی ریشه ای است که تمامی اشکال مصالحه با وضعیت موجود را کنار می زند و بنابراین تنها فرم هنری مشروع زمان ماست.

تابلویی که در نمایشگاه برعکس نصب شد

چند روز پیش در نمایشگاه گروهی یکی از گالری ها شرکت کردم.البته میدونستم بعلت وضعیت کرونا مخاطبی ندارند ولی برای پر کردن رزومه کاری شرکت کردم.

بعد در فیلمی که از روز افتتاحیه خانم برگزار کننده نمایشگاه در واتس آپ گذاشته بود متوجه شدم تابلوی من برعکس بر دیوار گالری نصب شده. وقتی به اون خانم گفتم چرا کار من برعکس نصب شده؟ گفتند: کار شما جهت نداشت ما هم به سلیقه خودمون اینطوری نصب کردیم. چیزی نیست که.
گفتم: اگر کار من جهت نداشت پشت کار بست داشته. بست و بالای کار نصب میکنند نه پایین كار. 
ایشون گفتند:من خودم نقاشم اینارو به من نگید.

گفتم :اگر نقاش هستید چرا کار من برعکس نصب شده.

ایشون گفتند: کارتون و میتونید ببرید.

به همین راحتی...

دکونینگ

 كانال تلگرام : نقاشي انتزاعي   @Abstract_painting

دکونینگ : من از آن نقاشانی نیستم که اصول صحیح رنگ ، خطوط و طراحی را رعایت می‌کنند. من همانطور نقاشی می‌کنم که زندگی و اشیا اتفاق می‌افتد. من نقاشی را فقط در سطح بوم دنبال نمی‌کنم، بلکه عامل فضا و محیط را هم در نظر دارم»

ایلدا

روح هنرمند

 كانال تلگرام : نقاشي انتزاعي   @Abstract_painting

کاندینسکی : هنرمند ابتدا از شناخت نیازهای درونی اش شروع میکند و سپس در پی این نیازها به وسیله ی نمادهای بصری برمی آید.

پیکاسو:  پیش پا افتاده ترین طرح ها وقتی با شور در بیامیزد یک اثر هنری فوق العاده که فراتر از هر مکتب و مقوله ای هنری است ، پا به عرصه میگذارد. 

در کار هنری باید شور وجود داشته باشد در غیر این صورت هنر ساختگی است . عنصر درونی فرم کار هنری را تعیین میکند. ( شور یعنی روح هنرمند) 

جنبش اکسپرسیونیسم انتزاعی

 كانال تلگرام : نقاشي انتزاعي   @Abstract_painting

جنبش اکسپرسیونیسم انتزاعی Abstract Expressionism Movment

به جنبش هنری اطلاق می شود که زمان مهاجرت هنرمندان اروپایی به آمریکا در دوران جنگ جهانی دوم شکل گرفت. اگرچه این اصطلاح در ابتدا برای بیان توصیفی آثار انتزاع گرایانه نقاشی های کاندینسکی ۱۹۱۹ به کار گرفته شده بود، ولی در دوران جنگ جهانی دوم توسط رابرت کوتس  (Robert Coates) (منتقد آمریکایی) به آثار نقاشان نیویورک اطلاق شد و از آن پس آبستره اکسپرسیونیسم به عنوان جنبش هنری مدرن شناخته شد. از آنجا که جنبش اکسپرسیونیسم انتزاعی برخاسته از اندیشه و تفکرات فردی هنرمندان است و فردیت و هویت هنری آنان در شکل گیری و تحولات این جنبش هنری از اهمیت اساسی برخوردار است. وجهه‌هاى گوناگون اکسپرسیونیسم انتزاعی اهداف مشترک بسیاری با یکدیگر داشتند. کمترین آنها بازبینى و دوباره تعریف کردن طبیعت نقاشی‌ و روند ساخت و پرداخت آفرینش نوعی جدید از هنر بود. با این حال امکان استنتاج و جمع بندی معینی در ارتباط با آن به عنوان یک سبک به راحتی امکان پذیر نیست و می باید زندگی، تفکرات، یادداشت ها و آثار تک تک هنرمندان را مورد بررسی قرار داد.

مسائل گنگ و اختلاف نظر بسیاری درباره منشأ جنبش اکسپرسیونیسم انتزاعی وجود دارد و همین علت تاریخ مدرن و مشخصی در ارتباط با شکل گیری این جنبش، اهداف و دستاوردهای آن تا به امروز نوشته نشده است. شناخت وضعیت هنرمندان این جنبش مستلزم بررسی تعدادی از هنرمندان آمریکایی دهه سی قرن بیستم است. هنرمندان آمریکایی در دهه سی در معرض سنت های واقع گرایانه امپرسیونیسم اروپا قرار داشتند و نوعی رئالیسم نوین (New Realism)  را دنبال می‌کردند. این دهه همچنین دوره تشنج زدایی در هنرنوین آمریکا به شمار می‌رود. اگرچه نقاشان بسیاری به این شیوه می پرداختند ولی در آثار نقاشان ادوارد هوپر (Eduard Hopper) بن شان (Ben Shahn) و ایوان آلبرایت (Ivan Albright) میتوان برجستگی خاصی همچون حساسیت نور، بازی تاریک و روشن، بیان محتوایی واقعیت های اجتماعی،  خوف و وحشت انسانی را بررسی نمود. به نظر می‌رسد هنرمندان این دوران با کند و کاو نوینی به واقعیت های اجتماعی محیط پیرامون خود توجه می کردند.

سالهای بی رونقی دهه ۱۹۳۰ هنر آمریکا را به نوعی توجه به خویشتن و فاصله گرفتن از تمایلات اروپایی واداشت. منتقدان آمریکایی، همچون باربارا رز در کتاب مشهورش تحت عنوان ((هنر آمریکا از سال ۱۹۰۰ )) بر این نکته پافشاری می ورزند که این دوره درونگرایی و بازگشت به خویشتن در تکاپوی هنری هنرمندان آمریکایی بسیار موثر و تعیین کننده بود. عامل مهمی که به این رقم به طور جدی دامن زد پروژه هنر فدرال (W.P.A) بود که به موجب آن دولت آمریکا تلاش کرد تا هنرمندانی را که تحت شرایط اقتصادی نامناسبی به سر می برند به نحوی مورد حمایت قرار دهد. رز خاطرنشان می سازد که این پروژه با برداشتن تبعیض بین هنر انتزاعی و هنر شکل گرا کمک شایان توجهی به مقبولیت هنر آبستره کرد و همین امر پیکره انتزاع گرایی را در دهه ۱۹۴۰ عمیقاً قوام بخشید.

هنر آمریکا در سال 1930 از اهمیت کمتری برخوردار بود. در همین سالها تعدادی از هنرمندان برجسته که به آمریکا مهاجرت کرده بودند همچون جوزف آلبرز ، Josef Albers هانس هافمن Hans Hofmann با تعالیم خود زمینه را برای تحولاتی که در پیش بود فراهم می ساختند. آلبرز در کالج کوه سیاه در  کارولینای شمالی هافمن در اتحادیه دانشجویان هنر در نیویورک تدریس می‌کرند. اما فراتر از تعلیمات آنان، در حقیقت این ورود سورئالیستها بود که به طور جدی  منشا حرکت و تحول گردید. بدون حضور این هنرمندان بزرگ در نیویورک به احتمال زیاد جنبش اکسپرسیونیسم انتزاعی هرگز به ظهور نمی رسید.

شاخص ترین چهره و مهمترین حلقه اتصال بین سورئالیسم اروپایی و آنچه که در آمریکا در شروع ظهور بود آرشیل گورکی هنرمند ارمنی متولد سال ۱۹۰۴ در ارمنستان بود که در سال ۱۹۲۰ به آمریکا مهاجرت کرد. او مصداق بارزی بود از هنرمندی مهاجر که در محیط ایالتی آمریکا به نقاشی مشغول بود و نسبت به انزوای خود در این محیط کاملاً واقف بود. در همین شرایط او با تعالیم سزان و سپس تجربیات کوبیسم آشنا شد. هارولد روزنبرگ Harold Rosenberg خصوصیات بصری شیوه نقاشی گورکی را این چنین توصیف می کند: ((مالامال از استعاره و تداعی معانی در برخی عجیب و آکنده از لکه ها و شکافهای دسیسه آمیز، گلبرگ هایی که کنایه از سرپنجه جانوران دارند، در میان جنگلی از جوارح لنگ و ناقص و بدن.))

با جابجایی مرکز آفرینش هنر مدرن از پاریس به نیویورک اروپاییان انتزاع گرا آمریکا تغییر موضعی در میان هنرمندان آمریکایی پایه‌ریزی می‌شود. این تغییر با حمایت مالی دولت فدرال و سفارشات پروژه‌ برای کشیدن نقاشی های دیواری کامل‌تر می‌شود.  نقاشانی چون آرشیل گورکی (Arshil Gorky) ویلیام د کونینگ (Willemd e Kooning) جکسون پولاک (Jackson Pollock) از این فرصت استفاده کامل را بردند. البته قبل از آن در سال ۱۹۲۹ موزه هنرهای نوین نیویورک گشایش یافت و با برگزاری نمایشگاه هایی از استادان نوگرا و حمایت از فعالیت‌های آنها بر عملکرد های نوین این هنرمندان تأکید ورزید و عاملی در جهت رشد نوگرایی در هنر شد. در سال ۱۹۳۵ نخستین نمایشگاه هنر انتزاعی در آمریکا برگزار گردید و در سال ۱۹۳۶ جنبش هنری انتزاع گرایانه آمریکا شکل منسجمی به خود گرفت و به عنوان یک جنبش هنری فراگیر مطرح شد.

 در بیان بصری، آبستره اکسپرسیونیسم تجلّی روحی بین‌المللی در هنر است و همچون زبان مشترک و بدون مرز نمودار می گردد. در این جنبش هنری هنرمندان غرب از سراسر اروپا و آمریکا در کنار یکدیگر گرد آمدند و به دنبال یک زبان بصری مشترک، همه چهارچوب ها و معیارهای حاکم بر سنت های نقاشی را پشت سر نهادند. این هنرمندان با تجربیات سبک های هنری نیمه اول قرن بیستم با بیانی کاملا انتزاعی و مجرد از هرگونه وابستگی به زیباشناسی های آکادمیک نقاشی  دوره های گذشته و با سرعت هرچه تمام تر پیش رفتند، تا آنجا که نیمه دوم قرن بیستم به بعد تفاوت ساختاری میان جنبش های مختلف انتزاع گرایانه به ‌سختی امکان‌پذیر شد و دیگر حتی تعیین مرز میان انتزاع هندسی و انتزاع اکسپرسیونیستی ممکن نبود. البته در این میان منتقدان سعی می‌کردند اصطلاحاتی همچون نقاشی کنشی (حرکتی) Kinetick Painting  ،نقاشی عملی Action Painting  ، نقاشی رنگ میدانی و تاشیسم را به این شیوه های انتزاعی هنرمندان این دوران اطلاق کنند. توسعه فناوری و تسهیل در مسافرت ها و امکان ارتباطات گسترده میان هنرمندان از عوامل دیگری هستند که روند جهانی شدن این جنبش هنری را سرعت بخشیدند به گونه ای که حجم اطلاعات دریافتی هنرمندان با گذشته قابل قیاس نبود.

 هنرمندان جنبش اکسپرسیونیسم در حقیقت از نیمه دوم قرن بیستم توانستند تجربیات، نظریات و اندیشه‌های پیشگامان انتزاع گرا یا آبستراکتیو دهه اول قرن بیستم را به اثبات برسانند و کامل تر کنند. این جنبش هنری توانست با دست یابی به زبان بصری نوین با قدرت تمام با پیشرفت علوم و فنون و فناوری مدرن دست به رقابت بزند و این امر تحول بس شگرف را در هنر ایجاد کرد. رقابت های هماهنگ این جنبش هنری مدرن با تحولات فناورانه قابل تامل و توجه است.

جنبش آبستره اکسپرسیونیسم که از اواسط دهه ۴۰ به عنوان یک حرکت هنری در آمریکا مطرح می شود، در سال ۱۹۵۱ در موزه هنرهای نوین نیویورک به صورت رسمی به ارائه آثاری با نام (نقاشی و پیکر تراشی انتزاعی در آمریکا) می‌پردازد و از این به بعد با توان و نیروی فزاینده به کار خود ادامه می دهد. در طی سال های بعد (۱۹۵۸- ۱۹۵۹)   این موزه همچنان به عنوان مهمترین حامی آبستره اکسپرسیونیسم، به برگزاری نمایشگاه هایی از آثار این جنبش به صورت سیار با نام (نقاشی نوین آمریکا) در هشت کشور اروپا می‌پردازد و توجه دنیا را به سمت خود جذب می کند این امر باعث شد موزه‌های بزرگ دیگر جهان که تا این زمان با بی اعتنایی به جنبش آبستره اکسپرسیونیسم می نگریستند به آن توجه نشان دهند و به حمایت از آن برخیزند. مشخصات این سبک عبارت بود: قیام علیه وابستگی به سبک های سنتی، روح ستیزه جویانه خود اتکا و نیاز جدی به آزادی خود انگیخته در تجربه هنری،   نادیده گرفتن تمامی قراردادها و اصول و قواعدی که تا به حال هنر مدرن کسب کرده بود. قواعدی مانند کمپوزسیون- رنگ- فضا و… همه‌ی این قواعد توسط نقاشان نادیده گرفته شد.

انتزاع – تجرید :‌ Abstract

 كانال تلگرام : نقاشي انتزاعي   @Abstract_painting

انتزاع – تجرید :‌ Abstract

بسیاری آبستره را به معنای انتزاع و تجرید معنی می‌کنند و معتقدند که کلیه آثار انتزاعی و تجریدی معنی ترجمه شده‌ای از کلمه آستره هستند در حالی که چنین نیست.

می‌توان گفت: به گونه‌ای از آثار گفته می‌شود که بسیار مجهول و نا محسوس و غیر قابل پیش‌بینی و دور از انتظار مخاطبان است.

میشل سوفر فرانسوی:‌

من هنری را آبستره می‌نامم که یاد آور هیچ‌گونه واقعیت شکلی نباشد حتی اگر نقطه‌ای باشد که هنرمند از آن شروع به کار کرده باشد.

گروهی معتقدند که کلیه آثار آبستره چه از نوع نقاشی ـ بصری دیدن و تماشا کردن ـ‌ و چه از نوع مجسمه – صرفاً بصری لمس کردن است نه بصری به خاطر سپردن و لذت بردن، بنابراین هیچ یک از مخاطبان نباید در مواجهه این آثار انتظار روئیت یک صفت اخلاقی یا یک فضیلت معنوی را داشته باشند.

زیرا هنرمندان این آثار بدون در نظر گرفتن هیچ‌گونه قصدی به خلق آن دست می‌زنند به همین دلیل مشمول نقد منطقی نمی‌شوند چون از یک ذهن، فکر منطقی تراوش نکرده است.

این هنرمندان هرگز نمی‌دانند که چرا و چگونه به این اثر رسیده‌اند.

ولی هنر انتزاعی و تجرید دارای هدف و مقصودی کاملاً منطقی و معنی‌دار و اخلاقی ـ انسانی است.

انتزاع: مصدر اسم فاعل منتزع بوده به معنی جدا شدن و خلاصه شدن

تجرید: نیز به معنی مجرد شدن و رها بودن و جدایی جستن است.

هنر انتزاعی به آثاری گفته می‌شود که قصد دارند فرم یا شکل مورد نظرشان را تا به حدی خلاصه و تجزیه کنند که از اسم اصلی آن شی مورد نظر دور نشوند و قبل از آنکه شی به نهایت خلاصه شدن برسد دست از کار می‌کشند.

در واقع هیچ یک از آثار انتزاعی اثری نامفهوم و نامعلوم در خود ندارند و آنچه نا پیدا و مجهول می‌ماند به آبستره تعلق دارد.

زمانی در یک اثر هنری انتزاع رخ می‌دهد که هنرمند خواسته باشد شکلی را در نهایت حد ممکن مجدد سازد، اگر بعد از نهایت خلاصگی باز هم هنرمند در تدارک خلاصه کردن طرح شئ مورد نظر خود باشد، طرح آن شی را به آبستره نزدیک کرده و از انتزاع دور کرده.

مانند: اثر برانکوزی به نام پرنده فضایی که نشان می‌دهد هنرمند قدری زیاده روی کرده.

 هنرمندان آبستره به آن گروهی از مخاطبان که با دیدن آثار آبستره کلماتی هم چون بی معنی، بی ربط و … بکار می‌برند هیچ کاری ندارند، چون با بکار بردن این کلمات نشان می‌دهند که ببینند با این نوع آثار ارتباط برقرار کرده که توانستند در تحلیل خود بصری آن این چنین کلماتی به کار ببرد.

آبستره به هنری گفته می‌شود:‌  که هیچ شکل طبیعی در آن قابل شناسایی نیست، فقط از رنگ، فرمهای تمثیلی و غیر طبیعی بصری بیان مفاهیم خود بهره می‌گیرد، در کلیت به آن دسته از هنرهایی مدرنی اطلاق می‌شود که از هر گونه تقلید طبیعت یا شبیه سازی آن به مفهوم مرسوم درهنر اروپایی روی گردان است.

پس اساس هنر تجریدی یا آبستره این اعتقاد است که ارزش‌های جهانشناختی در رنگ، شکل خلاصه می‌شود و به طور کلی ربطی به مضمون نقاشی یا مجسمه‌سازی ندارد.

تنها نکته لازم این است که رنگ و فرم را باید به حالتی ترکیب کرد که به حد کفایت، عاطفه درونی را بیان کند و به حد لازم به بیننده انتقال دهد.

هنر آبستره را که با نمایش واقعی از موضوعات سرستیز دارد می‌توان به دو نوع تقسیم کرد.

نوع اول: شامل آثار هنرمندانی می‌شود که صرفاً به رنگ و فرم توجه دارند و این دو عنصر تجسمی را تنها به خاطر جلوه‌های مجرد آنها به کار می‌گیرند در تابلوهای این نقاشان اشکال و نقوش هیچ‌گونه شباهتی با نمونه‌های طبیعت و عالم واقع ندارند. رنگ‌ها نیز از رنگ‌های طبیعت پیروی نمی‌کنند و از رنگ تنها به خاطر

 خود رنگ و از فرم تنها به خاطر فرم استفاده می شود.

نوع دوم: شامل آثار نقاشانی است که رنگ و فرم را علاوه بر جلوه‌های مجرد، با توجه به معانی و مفاهیم آن‌ها به کار برده‌اند.

در این روش رنگ‌ها و فرم ها بدون آنکه موضوع خاصی را به نمایش در آورند، حالات عاطفی خاصی را برای بیننده ایجاد می‌کند، چنانچه حالت آرامش رنگ آبی و هیجان رنگ قرمز.

مرد مربعی، آپل، ۱۹۵۱

 كانال تلگرام : نقاشي انتزاعي   @Abstract_painting

مرد مربعی، آپل، ۱۹۵۱

کارل آپل (Karel Appel) یکی از بنیان‌گذاران جنبش کبرا (COBRA) بود که نقاشی‌های این گروه به شدت اکسپرسیونیستی و تحت تأثیر هنر کودکان و با دغدغه‌های اجتماعی و سیاسی بود. آپل همچنین از پیشتازان آوانگارد اروپایی بود و همانند هنرمندان معاصر خودش موضوعات بنیادین و روحی را با ظرافت در هم می‌آمیخت و به طور طعنه‌آمیزی جنبه‌های فراموش نشدنی روح انسان را بازتولید می‌کرد. این نقاشی چهره‌ی اغراق آمیز یک مرد را نشان می‌دهد که از درون قاب با چشمانی مبهوت، خیره نگاه می‌کند. سر این مرد بزرگ‌تر از بدنش که مثل یک کودک بوده، به تصویر کشیده شده و به نظر می‌رسد از نظر فیزیکی و عاطفی فلج است.

کاربرد مدیومها در نقاشی ابرنگ

کاربرد مدیومها در نقاشی ابرنگ

- texture medium-مدیوم بافت

این مدیوم موجب بافت می شود و به رنگها خصلت عمق  

وساختار می دهد.برای خلق ساحل شنی و تنه درختان مناسب

است.میتوان تنها و یا با رنگها استفاده شود .                  

-Permanent masking medium--چسب میسکیت دائمی

در هرجا که بکار رود.آن قسمت را به طور دائمی در مقابل

رنگ و آب محافظت میکند.میتوان بصورت تنها یا با رنگ

مخلوط کرد.                                                    

-Blending medium--مدیوم مخلوط کردن

این مدیوم برای افزایش زمان خشک شدن رنگ است . وزمان

بیشتری را برای مخلوط کردن رنگ فراهم  میسازد.         

-Granulation--مدیوم گرانول

پس از مخلوط شدن با رنگ،بافت دانه دانه ای به رنگ

می دهد.برای همه تکنیکها . و مناسب است.  

-Iridescent medium-مدیوم صدفی آبرنگ

این مدیوم درخشش صدف گونه ای به رنگ می بخشد .میتوان با

رنگ مخلوط کرد یا بر روی رنگ خشک شده کشید . تاثیر آن

بیشتر روی رنگهای شفاف و زمینه های تیره است.          

-Artmasking fluid--چسب میسکیت

مایع  پیگمنت  دار مناسب  برای  مسکه  کردن  قسمتهای که

نمی خواهیم رنگی شوند.                                        

-Aquapasto-- مدیوم برجسته کننده

ژل  شفافی  است که از  روانی رنگ می کاهد  وبه آن حجم

 می دهد.                                                          

-Water color medium- -مدیوم آبرنگ

چسب کم رنگی  است که پس  از مخلوط شدن با رنگ موجب

روان شدن رنگ میشود .با آب نیز رقیق میشود.

-Ox gall Liquid- -آکس گال

مایعی است که برای افزایش رطوبت رنگ به کار می رود و

باعث چسبندگی بیشتر رنگ روی سطح می گردد.              

-Gum Arabic--صمغ عربی

مایع کم رنگ است که موجب شفافیت و درخشندگی بیشتر رنگ

شده وبا آب نیز رقیق می شود.  

-Lifting preparation--پاک کننده آبرنگ

با استفاده  از این  ابزار  به راحتی می توان لکه ها و رنگهای

خشک شده آبرنگ را با اسفنج یا پارچه مرطوب پاک کرد.میتوان

به عنوان آستر زیر کار نیز از آن استفاده کرد.                   

-Fixative--اسپری فیکسه

غیر قابل پاک شدن . لایه محافظتی شفافی را تشکیل می دهد.ضد

زردی است و زود خشک می شود.                                 

-Water color Fixative--فیکسه آبرنگ مایع 

نوع استفاده : لایه محافظی برای آبرنگ .لایه نیمه شفافی را   

تشکیل می دهد.  

تاریخچه نقاشی آبرنگ

استفاده از آبرنگ در زمان های قدیم معمول بود. مثلاً می توان به طومارهای پاپیروس مصر باستان، نقاشیهای روی ابریشم و کاغذ برنج در خاوردور، و نسخه های مصور قرون وسطی در اروپا اشاره کرد. بعداً نقاشی آبرنگ توسط دورد اهمیتی تازه یافت. با این حال، کاربرد کامل تر آن به خصوص در انگلستان از سده ی هجدهم متداول شد. نخستین آبرنگ کاران انگلیسی خطوط کلی را با مداد یا قلم و مرکب می کشیدند و سپس تصویر را با آبرنگ می پوشانیدند. سندبی از ابتدا قلم مو به کار می برد، و گاهی برای تقویت جلوه های مورد نظرش از رنگماده ی غلیظ استفاده می کرد. در سده ی نوزدهم، منظره نگاران برجسته ای چون ترنز و کانستبل هر یک با اسلوب خاص خود نقاشی آبرنگ را تحول بخشیدند. آبرنگ کاران امروزی غالباً ، سنت انگلیسی را ادامه می دهند. (پاکباز،۱۳۸۹:۱)

همانطور که گفته شد نقاشی آبرنگ سابقه‌ای کهن دارد و ردپای آن به نقاشی‌های درون غار اروپای پله لیتیک و نگارنوشت‌های مصریان قدیم می‌رسد. اما خصوصا در اروپای سده‌های میانه، تاریخ بهره گیری این رنگ ماده از رنسانس شروع می‌شود و هنوز ادامه دارد.

نقاش آلمانی، آلبرشت دورر (۱۴۷۱-۱۵۲۸) که آبرنگ‌های زیبایی از گیاهان، حیات وحش و مناظر نقاشی کرده‌است، به عنوان یکی از اولین توسعه دهندگان این رنگ ماده شناخته می‌شود. یک مکتب مهم نقاشی با آبرنگ در آلمان به‌وسیله هانس بول (۱۵۳۴-۱۵۹۳) به عنوان بخشی از رنسانس دورر، رهبری می‌شد.

جدای از شروع اولیه، آبرنگ بصورت فراگیر توسط نقاشان باروک و برای تهیه پیش طرح، کپیه‌ها و طراحی‌های بزرگ بکار برده می‌شد. در میان کاربران نخستین این رنگ ماده، وان دایک (در دوران اقامت در انگلستان)، کلود لورین، جیووانی بنه دتو کاستیلیونه، و بسیاری هنرمندان هلندی و فلمینگی قراردارند. به هر حال تصویرگری گیاهان و حیات وحش قدیمی‌ترین و مهم‌ترین سنت در نقاشی آبرنگ هستند. نقاشی از گیاهان در دوران رنسانس محبوب شد. چه برای تولید باسمه‌های چوبی تصاویر کتاب‌ها و چه به عنوان طراحی‌های جوهری روی کاغذ. نقاشان گیاهان همواره در میان ستوده‌ترین هنرمندان آبرنگ بوده‌اند، امروزه نیز ابرنگ (به جهت قابلیت بی همتای خود در نمایش رنگهای ایده‌آل و دقیق) برای تصویرسازی‌های علمی و انتشارات موزه‌ها بکار می‌رود. تصویرسازی از حیات وحش در قرن نوزدهم با هنرمندانی چون جان جیمز آودوبون به اوج خود رسید، و امروز بسیاری از راهنماهای طبیعت گرایانه با آبرنگ مصور می‌شوند.

نقاشان فرانسوی نیز، از جمله نیکولایوسن و کلودژله، منظره هایی با آبرنگ و رنگابه نقش کرده اند. آثار اینان قرابتهایی با سبک نئوکلاسی سیم دارد، با نشانه هایی از مکتب انگلیسی آبرنگ(پارامون-فرسکوئت،

قرن هجده، عصر سفرهای بزرگ

در اواسط سده ی هجدهم، نقاشان انگلیسی با تابلوهای آبرنگشان منظر تازه ای از رو ارائه دادند. در آن دوره مکتب هنری نئوکلاسیسیم، که شالوده اش بر ادبیات بود، هنوز مورد ستایش بود و بر معماری و نقاشی و پیکر تراشی تأثیری خاص داشت. جنبش نئوکلاسیسیم بر آن بود تا با الهام از آثار یونان و رم باستان، اصول هنر کلاسیک را از نو مستقر کند.

این جنبش هنری چنان تب و تابی در عالم هنر و هنرمندان جهان برانگیخته بود که بسیاری از هنرمندان و هنرشناسان آن عصر را واداشت تا به نقاطی سفر کنندکه گهواره ی تمدن کهن نامیده می شد. آتن و رم بیش از سایر جاها مورد بازدید خارجیانی بوده که می خواسته اند ردژای اعصار گذشته را از نزدیک کندوکاو کنند: در طاقنمای تیتوس، در گلیزه، در ستون ترایان، در مقبره آدریان، در چشمه های معدنی کاراکالا …. بنابراین، چندان هم بیجا نیست که آن قرن را عصر «سفرهای بزرگ» نامیده اند: سفر صاحبان صنایع،مقامات عالی رتبه، روشنفکران، هنرمندان، سیاستمداران و اشراف و تمام کسانی که امکان چنین سفری را داشته اند، آن هم با چه شور و شوقی، و هر کدام با بهانه و محملی- گروهی برای کار و حرفه، گروهی از سر قریحه و احساس و گروهی دیگر برای ارضای حس کنجکاوی….- جواز عبور می یافته، از مرز می گذشته اند تا عالمی دیگر و کشوری دیگر را بشناسند… در میان گروه نخستین، تعدادی انگلیسی هم بوده اند که حساسیتی داشته اند و فرهنگی و دانشی، و به عنوان سوغات و خاطره از شهر جاودان لوحهای حکاکی یا چاپ تیزابی می خریده اند که اغلب سیاه رنگ بوده، یا سیاه سپیا( مناظری از بناها و معماری های قدیمی، و نیز منظره های رمی) این طرحها را که به ودوته (منظره) موسوم است، در ابتدا ایتالیاییها نقش کرده اند، هنرمندانی چون کارلواری، پیرانسه.

منظره های طراحی شده از جانب اینان قریب چهارصد طرح بوده که بعدها هزاران نسخه ی چاپ تیزابی از روی آنها تکثیر شده. در اواسط سده ی هجدهم منظره های رمی رواج پیدا می کند. طراحان و نقاشان سراسر اروپا شروع می کنند به کشیدن تابلوهایی نظیر منظره های رمی: ریچی یانینی و گواردی از ایتالیا، و از بین نقاشان انگلیسی می توان از پارس، روکر و کازنز نام برد. «منظره» های خریداری شده در رم سرانجام به انگلستان راه می یابد و در آنجا به صورت گراورمس تکثیر می شود، به رنگ سیاه(یا سیاه سپیا) و در اشکال گوناگون. این گراورها، اغلب با طراحیهای بدیع، دیوار منازل را زینت بخشیدند، و نیز نطفه ی همان چیزی شدند که بعدها با عنوان «گراورهای انگلیسی» شهره ی عالم شدند.

در همان اوایل تنی چند از نقاشان به این فکر می افتند که نسخه های تکثیر شده ی گراورها را، که سیاه و سفید بودند، با آبرنگ رنگ آمیزی کنند، بعد به تدریج عامل رنگ نقش مهمی در گراورها پیدا می کند، و سرانجام همین روشی که در ابتدا عامل فرعی و ثانوی تلقی می شد مبدل می شود به طراحی و نقاشی با آبرنگ. بسیاری از نقاشان انگلیسی در پیشبرد آبرنگ سهم بسزایی داشته اند که از میان آن باید از جان رابرت کازنز و به طور اخص از پل ساندبی نام برد. ساندبی گراور های خود را تکثیر نمی کرده بلکه یکی یکی و با دقت رنگ آمیزی می کرده است، و هر نسخه را با تکنیک و نورپردازی متفاوت. (همان/۱۱-۱۰)

در نیمه ی دوم قرن هجده، نقاشی آبرنگ در انگلستان چنان رواج یافته بود که به عنوان هنر ملی از آن نام می بردند.

آکادمی سلطنتی هنرهای انگلستان در سال ۱۷۶۸ به همت دو استاد نقاشی آبرنگ، یعنی برادران ساندبی(پل و توماس) بنا نهاده می شود. اولین نمایشگاه آکادمی هم با نقاشی های آبرنگ افتتاح می شود.

در سال ۱۸۰۶ نقاشانی که با آبرنگ کار می کردند آکادمی را ترک می کنند”تنها برای نقاشانی که با رنگ روغن کار می کردند ارج و قرب قائل بودند، و نه برای آنانی که با آبرنگ کار می کردند.” استادان نقاشی آبرنگ انجمنی تشکیل می دهند و یک سال بعد هم نمایشگاهی از آثار خود برپا می کنند. در سال ۱۸۵۵ نقاشان انگلیسی برای نمایشگاه جهانی پاریس تعداد ۱۱۴ تابلو نقاشی آبرنگ ارسال می کنند که منتقدان و هنردوستان فرانسوی را به شگفت می آورد. در سال ۱۸۸۱ ملکه ویکتوریا به نقاشانی که با آبرنگ کار می کردند عنوان افتخاری “سلطنتی” اعطا می کند. از آن پس، موقعیت نقاشی آبرنگ، به مثابه هنر ملی، تحکیم بیشتری پیدا می کند. کیفیت آثار هنرمندانی چون ژوزف ماورد ویلیام ترنر، توماس گرتن و دیگر همعصرانشان نظیر بونینگتن، کاتمن، بلاک، پالمر، دوینت کاکس و دیگران برای نقاشی آبرنگ در انگلستان و نیز بعدها برای اروپا منزلتی به ارمغان آورد. از آن پس، آبرنگ نه به مثابه ی شاخه ای فرعی از نقاشی، که شیوه ای هم شأن رنگ روغن، پاستل و طراحی محسوب شد. ترنر با آثار درخشانی در رنگ روغن و پرده های بی نظیری در آبرنگ به واقع سرآمد نقاشان انگلیسی است. بزرگان مکتب نقاشی امپرسیونیستی- مونه، مانه، پیسارو، دگا- ترنر را، ضمن ستایش، پیشگام امپرسیونیستها نامیده اند.

ویژگی نقاشی آبرنگ

شفافیت رنگدانه ها، سفیدی کاغذ و تنوع بی پایان رنگ های آبرنگی که میتوانند به سرعت باهم ترکیب شوند بخش هایی از کیفیاتی هستند که تنها در آبرنگ میتوان دید و اینها ویژگی نقاشی آبرنگ هستند . آبرنگ راهی سریع برای ایجاد و خلق نصاویر زیبا و بدیع است. تنها با چند حرکت قلم مو و مقداری رنگ می توان لا رنگ گذاری های سریع و پی در پی میتوان در دقایق کوتاهی تصویری پویا و فریبنده ایجاد کرد.

برای مثال زنگی که با قلم مو روی کاغذ خیس کشیده می شود به سرعت پخش و گسترده میشود، بعد از خشک شدن کاغذ آبرنگ نتیجه ای نرم و زیبا ، بدون دیدن ضربات قلم مو در برخواهد داشت. با درنظر گرقتن سه گوشه کاغذ سفید شما آسمان آبی و دریا را با خورشید درخشان بر روی قایق شناور خواهید داشت.